kasem

kasem: ayrýk zaman dilimlerinde söylenmiþ
senfonik aþk, isyân.

a.
adam / gözleri gördüðü rüyanýn etkisinde,
uykusuzluðuna karýþmýþ bir gözyaþýydý.
bitmeyen gecelerin sürgünü,
dudaðýnda hiç eksiltmediði kasemlere,
devþirilmiþ umutlarýný ekliyordu.
adam / hiç yaþamamýþtý.

b.
baþka / bir þeyleri arýyordu adam.
baþkalaþmýþ aþklarýn suretinden ýrak,
gölgesinde bir soluk nefesti adam.
adým adým kaybolurken hayatýn öte berisinde.
gözlerinde kaçak bir korkuydu.
baþka / þey’ler de vardý kimselerin bilmediði.

c.
cân /-dý adam; yani kandý.
ve biraz da tîne karýþmýþtý yokluðu.
ebediyyet yolunda münzevî bir yýldýz,
ürkek bir aþk’tý hiç yaþanmamýþ.
adam, daha bir çok þeydi hepsi buna benzer.
kayýp adresteki çýkmaz bir sokak,
ardýna saklanmýþ eþrûha sevdalýydý.
cân / eþ zamanlý bir ölümdü.

d.
dünyada zamansýz bir ölüm’dü.
yokluða karýþýrken apansýz, kimliksiz;
bir aþký soluyordu ayrýk zaman dilimlerinde,
yaþanmýþ, yaþanmamýþ, yok ve her an var.
baþka bir þeyleri ararken adam;
baþka bir þeyi düþünmüyordu aþkýn kuytusunda.
tînin tîne, cân’ýn câna karýþtýðý noktada.
dünya diyordu adam; dün-yâ.

e.
eskitilmiþ aþklarý düþüyordu adam;
bir çýrpýda ve bir gecede tükenen,
yataðýn baþucundaki kirli bir mendil gibi.
týpký ve bilakis; tam buna benzer;
solumayý unutmuþ bir ciðer gibi eskitilmiþ aþklar.
yürürken eskitilmiþ kaldýrýmlarýnda istanbul’un,
bir buruk þarkýyý tellendiriyordu adam;
“acýlarýmýz tarih kadar eski
nefes alýp vermek misali olaðan zaman”

f.
fahz ile memur bir þehrin siluetinde,
kayýp gitmektedir bu zaman.
firkat zamaný, hüzündür yüzler:
bu þehirde bir aþk var ikiye bölünmüþ
kýsýtlanmýþ zaman dilimlerinde,
yaþanmaya bir o kadar memur olmuþ.
dil bir kasemi zikr’eder, kalp ile meþhûn.
manzûr bir aþktýr bu; fevkattahammül.

g.
gâbin bir gülümsemedir leyl alnýmda
çilekeþ bir yokluk terennümü
hiçliðin ardýndaki kayýp adres.
gâdir-i nefs bir zulümdür.
eðer gidersen bir þehir bütün sokaklarýyla,
intiharýn seyrine selam duracaktýr.
adýný ansa turâb gâh bâ-gâh; bir tohum,
topraðý öyle eþeleyecektir; lem yezel.

h.
hâ-i nîsâ’dýr bu þehir. arsýz, þekilsiz
ruhlarý devþirilmiþ muamma bir yokuþ.
þimdi; ey habâib-i aþk; yok-sunuz!
mecnûnun bütün hâb-ý nûþinliði bundan.
câlib-i dikkat bir ru’yet üzreyken; zerren,
rûz u þeb’imde leyâl-i hasretimdir benim.
rüveydâ bir nakkâþtýr parmaklarýn avucumda,
göðe büsbütün elimi açmýþlýðým yine sana.

i.
sâyebândýr saçlarýn esen rüzgârda. ol ki
bir dinlencedir kayýp giden avuçlarýmda.
ýtr ile müsemma mugattî bir tendir;
âb-ý revânýmdýr, âb-ý dehânýn benim.
âsýmâ gibi kutsal bir þehri solurken ruhun,
âsiye bakýþlarýn nedendir ki kan revan.
hicr üzreyken, ruhum sana þâik;
bir ben ki âþýk-ý didâr-ý pâkinim senin.

mustafa nazif

Sosyal Medyada Paylaşın: