Değmeyin Benim Gönlüme

Yokluðunda zifiri karanlýðým,
Þiirlerim de kaybolduðun çukurum ben.
Biraz þiirim, ciðerim de dolaþan duman,
Kanýma karýþmýþ ismin ve alkol.
Suya karýþmamýþ raký kadehim de.
Ýsmin de yalan oldu kadehe doldun bu akþam.
Gerçeði gerçek kýlan yalanlara kandým þimdi.
Sonu geldi karanlýðýn, kadehin dibi.
Acýlarým korkularý yenemedi.
Nefesine baðýmlý gökyüzünün mavisi,
Þehirden gitti mavi.
Edebiyen sustu mazi.
Kar olup beyazlara kavuþtun.
Nazýmýn gittiðine kýzarken,
Þiirlere iþlenen anýlarla gittin.
Baharlarýn geliþini affetmez bu þehir,
Kalanlara kalýr þehrin sonbaharý.
Hissedemezler artýk aþký,
Kalplerinin dört odasýna masa kurmuþtur yalnýzlýk.
Gidenlerden öðrenmiþler, ýþýklar sönmeyi,
Þehrin yalancý ýþýklarý birazdan söner.
Gidenler de olmasaydý,
Kime küfür ettiðini nasýl anlardý gözler.
En kötü alýþkanlýk bizimkisi,
Yokluðunuzu bir saksýda büyütmek.
Meyvesini yiyemeden ölmek.
Ne gariptir hayat,
Ýnsanýn kendi cenazesine katýlmak.
Bilemezsin sen, neyse boþ ver.
Kelimelerle kavgam bitmez benim.
Sen uzaktan gülümse yeter.

Sosyal Medyada Paylaşın: