HEP Mİ YARIM KALIR İNSAN?

Desenleri yanýltýyor doðanýn
Sonrasýna uzandýðým zamanýn
Çimenlerine dokunuyorum
Usulca okþarken yeþilin dilinden konuþuyorum.

Sýkýcý bazense muzip rotasýnda benliðin
Çiçekler dikiyorum her mezara
Aslýnda dirilmesini dilediðim
Sevginin tarhýna sunuyorum gözyaþlarýmý
Suluyorum saçlarýmdan dökülen zerrelerden
Oluþan tutuk pýnarý.

Týpký mizacým
Týpký dünde kalan yarým
Hep mi yarým kalýr insan?
Hep mi tutsak maziye…
Demekten imtina ettiðim bir öðle vakti:
Soyutlarýn sýrýttýðý
Somut yaþlarýn sustuðu
Aslýnda ruhun bile sýzdýðý
Belki mýzýkçý belki mýzmýz
Belki de bir deli gölge
Düþse bile sahibinin peþine.

Mütemadiyen iteklenen
Bir yaþam zerresi… hatta
Hatta o bile deðil:
Tehir ettiðim yangýnlardan arda kalan
Baldýrý çýplak bir masadan bile
Kinayeli evrenin
Deðiþken mizacýna
Dokundurduðum masum bir buse
Hem de sevi dilinde yüklendiðim
Sevilmekten bile dert yandýðým.

Derlediðim kadarým aslýnda:
Çatý katýnda aklýmýn
Örümcek baðlamýþ ne çok hatýrat
Gel de anlat kolaysa
Hele ki karþýndaki sessizlik yüklü
Asaleti ile toz kondurmazken
Þaibeli dizelerine þiirden
Yana olsa keþke tek derdim.

Sosyal Medyada Paylaşın: