Pervasýzca çekip gidiþlerinin arkasýndan sustum. Gamý susturdum, kederi susturdum. Göðsüme bir aðýrlýk çöktüðü zamanlarda, bir hekimin merhemini arasa da gözlerim, hiç mi hiç yeltenmedim. Aðrým beni ben yapýyor ve gitmeleri hatýrlatýp duruyordu. Bu zamanlarda çýkýp geldi hayalin, bana uzunca baktý. Gözlerimin derinliðinde kalbimi yokladý. Ne yas tutuyor görünüyordu ne de mutluydu. Bir orta hali huy edinmiþ, saklamaya çalýþtýðý bir þeyi saklayamýyordu. Sonra yine yine gittin. Pervasýzca gidiþlerinin arkasýndan sustum. Uzunca seyrettim gittiðin yollarý. Ne hayaller ne ümitler aðlamýþtý kim bilir giderken sen. Ama ne dönüp baktýn bir kez ne de bir þey söyledin. Týpký benim gibi, sustun ve susturdun.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zeynep Zuhal Kılınç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.