Dalýndan ayrý düþen bir yapraðýn hüznünü yaþýyorum þimdi ey hayat! Sararmýþ, gazel olmuþ, solmuþ ve rüzgarýn önünde savrulan yapraðýn hüznünü…
Mevsim sonbahar olmasa da, ruhumda sonbahar rüzgarlarý esiyor , þarkýlar daha bir içli çalýyor þimdi , gönlüm yorgun, gönlüm küs, gönlüm suskun... Boðazýmda düðüm düðüm acý, bulut bulut gözlerimde çakýyor þimþekler...
Ne çok kýrýldým, ne çok þey yaþadým hayatýn bu kirli sahnesinde. Sancýlarla örülmüþ bir ömürden geliyorum ey hayat, acýlarla örülmüþ bir ömürden...
Gurbetten gurbete savrulan insanlarýn iç acýsýný duyuyorum içimde, Ýçimden kopan her duygu kýrýntýsý yüreðime batýyor...
Kardan bir kefenle kocaman bir dað gibi gelip oturmuþ göðsümün üzerine hüzün... Yorgunum, çok yorgun…
Ah hayat yarýnlara bakmak bir umuttur belki ama yorgun bu yürek. Çektiðim acýlardan, anlamsýzlýklardan, yalnýzlýklardan, yokluklardan, yoksulluklardan.
Ey hayat tamamlanmamýþ bir þiir giibiyim, anlaþýlmýyor içimdeki keder, gözlerimdeki hüzün. Kalbimdeki acý.. aciz, umutsuz, biçareyim… Yorgunum, çok yorgun…
Nuri CAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
NuriCAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.