Bu sokakta bir kýz yaþadý... Sokak ta sokak hani, her bahçesi çiçeklerle dolu. Kameriyesi mabedi idi yalnýzken, en uçarý,en olmadýk hayallerinin duraðý. Geleceðini kurgular, insanlarý sorgulardý en tarafsýz haliyle. Ýlk sancýlý büyümeleri burada baþladý, ilk gönül ateþini burada yaktý, gün yetmezdi bazen koþturmalarýna, soluksuz kaldýðý olmuþtu,gün sonlarýnda. Deðer bilirdi,ayný sokaðýnýn adý gibi, Çoðu zaman bilinmese de kendi deðeri. Saçlarý akýp giderdi beline doðru, ehh hani güzeldi de,þimdi doðruya doðru, burnu havada derlerdi, biraz o da doðru... Oysa hep incitilmekten korkuyordu. Tek sebep buydu... Baþý hep dikti, kendine söz vermiþti. Aðlasa da kimseye bildirmeyecekti. Hayatý yavaþ yavaþ içine sindirecekti. Hiç nazenin olamadý hayatý boyunca, hani týrnaðý kýrýlsa yatan boylu boyunca. Düþmaný olsa karþýsýndaki, her zaman sezarýn hakký sezara... Nazým’ýn dediði gibi yüreðinde saðlamdý sevdada. Masal gibi severdi,þiir olurdu sevdiði onda. Günlük tutar,dökerdi içindekileri ona ara sýra. Beyaz elbiseyi giydiði gün,dönüp baktý doymamýþcasýna. Sonrasýnda; Aklý hep o sokakta kaldý.
Ýnci Demirel Tunçiþler Deðerbilir/Erenköy Sosyal Medyada Paylaşın:
İnci Demirel Tunçişler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.