bazen,
yazmak yerine
kaðýdýn kolundan tutup
nisan þarkýlarý eþliðinde
güneþe çýkmak isteyen kalemin sesine
kulak vermek geçiyor içimden
dört duvar içinde küflenen düþler
masa üstü klavyede dolanan parmaklar
gün gelecek
düðümlenecek biliyorum
dünlerin tükenmiþliðinde
güne sabah o’nda baþlamak istiyorsun bazen
anlýyor musun
zeytin peynirle deðil
köy kahvaltýsýyla
korna sesiyle deðil de
kuþ sesiyle merhaba diyen yeni bir gün güneþine
dönmek istiyorsun
hayatýn güzelliklerinden yüz bulamadýðý yetmezmiþ gibi
sevgili yüzünde de
iz bulamayan..bitimsiz bir güz gibiyken
ve dahi aynalarda
her sabah geceyi silmeye çalýþtýðýn beyaz havludaki o karanlýða aldýrýþ etmeden
bütün sevimsizliðiyle
göz göze geldiðin turþu satan suratýn
kýsýr bir gök gibi
baðlarken seni bir kuþ
-aðýnda
renksizliðin zinciriyle cirit atarken
zincirleme reaksiyon gibidir yarýlanma ömrün
zincirleme kazalara kurban gider hayatýn içindeki emniyetsiz trafik
ehliyeti bakkaldan almýþ nice aþklara
balýklama dalan ay
-yaþ alýr her suya düþüþünde
ki kuyular
kazýlmýþtýr aslýnda
baþka baþka ellerce
bu yüzden kazmaya deðil
küreðe sorulan hesabýn
faturasý
kesilir
ipi tutan eller
günahkar
gün kadar
ah toplar
karanlýklara..
bazen,
yazýlmak yerine
okumak isteyen kaðýt gibiyim
mürekkebimi
velhasýl öðlen oldu
nokta.