Alışılmadık

Ýçimde bilmediðim ayný zamanda da istemediðim,

Tüm doðan mutluluk, hüzün, korku misali duygularýmdan beslenen,

Beyazlýk sanki bitmiþ karanlýk sanki hiç bitmemiþ,

Teklif-i kabul kelamýný istesem duymak,

Ne ihtiyaç o vakit kalýrdý antlaþmaya bir tefehhüm katmak,

Beni düþünmeye sevk meraktan, merak hiç düþünür mü? Onu bana sevk ettirenin gönül-ü nihayetini,

Bir gonca gül nihayetimde hediyem güzelliðide niyetim olsun isterim onca arzumun arasýndan,

Gönül-ü’nü altýn kadehten þarap içerek hoþnutlandýrýrken benim halim ne hal, ne hüsran,

Havada yavaþça süzülüp daha sonrada yeri süsleyen o pembe yapraklar,

Zaafýma karþý beslediðim, bir türlü ulaþamadýðým o sonsuz doyum noktasý,

Gözlerimin dolmasýna sebep, dalgalarýn savrulduðu gibi rüzgarýnda o kokuyu üzerime savurmasý,

Bunlar mýdýr? Ýçimdeki karanlýkta beyazýn görünüp dahada saçýlmasýna yol açan,

Yoksa verilen bu güzel hissiyat, tekrar doðan bu güzel duygular deðil midir? Delalet, birbirimize karþý yürüyor olmamýzdan...
Sosyal Medyada Paylaşın: