insan doðduðunda baþlýyor yalnýzlýðýn karmaþasý tek baþýna çaresizliðine yetiþiyor anne babasý hele bir de yürümeye baþlarsa babasý yalnýzlýðýn edasýyla alýr baþýný gider düþe kalka havasý
çocuk düþlerine kurar eðleneceði bir lunaparký dönüyor dönme dolaplarýn henüz göremediði çarký çarpýþan otolarda kaldý çocukluk aklý bindi ama yanýnda tutuyor onu babasý
çarpýþýnca otosu delindi alnýnýn tam ortasý kanadý hiç acýmadý ki dediði yarasý uçurtmasý ya bir yerlere takýlý kaldý ya da havada ona bakakaldý
büyüdükçe baþlýyor yalnýzlýk furyasý kayboluyor apansýz çocukluðun o güzelim rüyasý gitgide acýdý kanadý her onulmaz yarasý sevdikleriyle beraberken sandý bir bütünün yarýsý kaybettikçe çoðaldý yalnýzlýðýn fýrtýnasý
günbegün içinde çalar bir yalnýzlýk senfonisi kalabalýklarda da olsa duyar,tek baþýnalýðýn sesini ne hayaller kurar,ne acýlar çeker suskunluðun kuytularýnda içindeki sesin çýðlýklarý mýdýr huzurun sükutu içinde midir bilinmez insan ancak öldüðünde bitiyor yalnýzlýðýn curcunasý.
AYLA CERMEN TÜFEKÇÝ / 03.03.2014 Sosyal Medyada Paylaşın:
Ay.ışığı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.