İKİNDİ RUBAİLERİ-20

NE ÇABUK EL OLMUÞSUN

Yaralý yüreðimi daðlarken hasret közü...
Ýlkbahar mevsiminde yaþattýn bana güzü
Þimdi sen sen deðilsin, ne çabuk el olmuþsun
Nasýl unutuverdin verdiðin onca sözü?

SÖNDÜ BÜTÜN IÞIKLAR

Baþýný alýp gittin, söndü bütün ýþýklar
Hasretinden beslendi sevda ehli âþýklar
Cam kýrýklar üstünde yalýnayak yürüttün
Senden hatýra kaldý alnýmda kýrýþýklýklar

UZAÐIN YAKINI
Bastý yine karanlýk, gün çekildi kýnýna
Düþleri salýverdik zamanýn akýnýna
Kâðýttan gemilerle çýktýk okyanuslara
Bîçâre demir attýk uzaðýn yakýnýna

DÜNYA DERÝN BÝR KUYU
Ben Yusuf, sen Züleyha; dünya derin bir kuyu
Âþýða çektirmek mi sevilenlerin huyu?
Elimde karanfiller, bekliyorum kapýnda
Haydi tut ellerimden, býrakma ömür boyu

CAN KIRIKLARI

Kirpiðime çiy düþer bir gün daha biterken
Ne varsa mâzi olur hayat devam ederken
Can kýrýklarý batar çýplak ayaklarýma
Elimden bir þey gelmez zaman kayýp giderken

ÝÇÝMDEKÝ BAYRAK

Hasret kurþun misali, omzuma bindirmiþim
Vuslatý hayal edip acýmý dindirmiþim
Terk-i diyar ettiðin günden beri mahzunum
Ýçimdeki bayraðý yarýya indirmiþim

M. NÝHAT MALKOÇ

Sosyal Medyada Paylaşın: