tasvirinde aþkýn
sükûtunda ikrarýn
kalpten kalbe yol güzergâhýnda
kelimelerin resmini çizmekten
bitap düþtü ruhum...
hiçbir þey söyleme
suskunluðunda dilimin
içimin baharlarýný ezdim
yarým yamalak kitaplarýmýn
arka sokaklarýnda rehin alýnmýþtý gönlüm
ayaklarýmý Meriç’e karþý uzattýðýmda
arkama Selimiye’yi aldýðýmda
ecel terleri döktüm
fýsýldayan rüzgârýn ruhuna
sen yoktun…
biraz nefret kalmýþ gölgemde
döküp bir elvedanýn üzerine
çekiyorum geriye
tutuþsun gece…
þiddetinde aþkýn
iç içe geçmiþken aðaçlarýn gölgelikleri
seviþmek gibi büyük iþlere kalkýþmýþken
sonbaharýn hazin külleri
yaprak dalýn dal bülbülün seyrinde
gözlerime Ýstanbul gibi bakma öyle…
hýncahýnç doluyken yalnýzlýk
nezaketinden susuyorken ayrýlýk
gece imiþ
iyi imiþ
en son kurduðum düþler
gebe imiþ
erkenden kalkýp yol alan günlere…
gýyabýnda mevsimin
Allâm-ül guyûp þahitliðinde
sana dualar biriktirdim
muhacir kýzlarýn dizlerinde
ikindi sonlarýnda
hiçliðin ensesinde duyulmuþken sesim
ablukaya alýnmýþken kentlerim
ulaþýlmaz seferlere çýkmýþtý nefesin
titrerken sesim
seni seviyorum demeyi unutmuþ dilim…
ertesinde ayrýlýðýn
içimin dargýn yanlarýný boyadým
dar vakitlerde
yol boyundaki çiçekler kadar susuzdum
sessizlik kadar hadsiz
çocuklar kadar çaresiz…
beyazýnda gömleðinin
saatinde akrebin
kafa yapan þiirler yazmak istedim
beynimi linç ederken düþünceler
söylesene sevgili
bir gün denk gelir mi hikâyeler
boþluðunda caddelerin
siren sesi ile bölünür mü seviþmeler…
sana varmayan günden
sonu gelmeyen þiirlerden ölüyormuþ dünler
kalbimin içi dün ölüsü…