KABULÜMDÜR

hain mimoza dalýnýn alnýmý
çizdiði o gün
kýrkbeþinci yýl dönümü bu gün
izi hala aynada ve ah!
iki poðaça yemiþim de doymamýþým
pozlarým onyedisinde nasýl da üzgün
topaç dönüyor ama zemin kayýpken Mirim
masum duygularýn gölgesindeki siyah
neden bu kadar derin?

zaman þalterini kapatan ellerim
hep o eski adresi yazmaktan
cazibesini çoktan kaybeden
hayal ve düþlerin ilk hecesi
gelip zili çalmaktan yorgun
kapýyý açmak için ayaða kalkýþým
tozlu bir albümden firari
fotoðraflarla dolu
Insanlýk hallerinin yolumu keþiþi
hep ayný
duyulmadan infaz edilen sesler
söylenmeden yutulan sözler deðiþmiyor iþte
hep bir aþk boyu kabaran deniz
boðulmak ne mümkün
yüzmek imkansýz

prizmada kýrýlýrken renkleri dünün
deste içinde benden bir öncesi de
benden bir sonrasý da hep kördüðüm
üstüme alýnmýyorum
unutulmuþluklarý ama
yakýlmasý muhtemel yasak kitaplar
ya da üstü örtülmüþ kanýtlar gibi
bir yokmuþ bakýyor arkamdan hep
"bir varmýþ"ý nerde bu iþin?

sanki kuru otlarý yakmýþým da
felsefe ormaný tutuþmuþ gibi
tam orta yerinden
her daim kýzýla boyuyor kendini ufuk
ve hep karanlýk geliyor peþinden
direnmek inadýn bahanesi
umuda toz kondurmayýþým ise
safdillik kapýsýnda eþik oluyor
pervazdakilere çizik diyorlar ya
deðil/ hepsi iki gözüm susuz çeþme

rüzgar don tuttu / ben býktým
yaðmur hangi bulutta saklanýyorsa
orada kalsýn bundan sonra
- müstakbel bir kabulleniþe sýðýnýyorum
artýk ýslanmam

bir el ateþ sesinden sonraki sessizlik
kývýlcým gibi düþsün yere/ umurumda deðil
//faili meçhul ölmek bu olsa gerek//

Ikibinonsekizinnisaný-istanbul

Sosyal Medyada Paylaşın: