Yedi kat yerin dibinde Namlusuna sýðamadýðým, Acýmasýz bir hayatla, Vurulmuþ çocukluðum. Çünkü;öldüm anne öldüm. Kucakladým senli yanýmý. Her akþam tarifsizce, Deðiþ tokuþ ediyor musallam.
Þimdi gelsem deðsem topraðýna, Artýk öpemezsin deðil mi anne. Öyküler anlatýp bana, Ö p m e z s i n...
Yeter! Lehçesi bozuk özlemlerle, Yorulduðu yüreðim. Yeter! Koca bir daðýn bile görmezden, Geldiði zamandayým.
G e l! Yemediðiz bir lokmanýn, Tadýna birlikte bakalým. G e l Þu dünyanýn uzaðýna gidelim. Bir yudum suyu, Ben Avuçlarýmda içereyim.
Kýlavuz istemem artýk sancýlarýma. Ateþlerle seviþtiðim, C E H E N N E M Sýcaklýklarýn da yaþadým sayýlsýn. Sensizliðim düþtü gökten, Yýldýz yýldýz anne. Bir çocuk aðlýyor þimdi gamzemde...
Erhan Çuhadar
Sosyal Medyada Paylaşın:
Erhan Çuhadar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.