Kafiyesiz ve yalnız
Hayatým tam bir yalnýzlýk türküsüdür,
ne saz, ne söz, ne beste, ne güfte bulunur içinde.
Belki bir rüzgar eser, aðaçlar hýþýrdar biraz,
belki uzaktan þen þakrak çocuk sesleri,
Hani dalgalar desem, denizde yok ki burada,
Hayatým,
hüznün insana vurulmuþ mührüdür.
Bu benim hayatým
Belki de bir yalnýzlýk resmidir ,
Fýrça yok, renk yok, tuval yok,
Mavi gök, beyaz bulut ve kýrmýzý gül.
Güneþ batýdan ufka deðer kýzýllýk sarar çerçeveyi.
Ya da demini almýþ çay rengi
Hayatým diyorum, boþ bir kaðýda, kör bir ressamýn imzasýdýr.
Oysa þiir diye baþlamýþtým yazmaya,
Edip tanýmaz, Necip’e yakýþmaz, Nazým bilmez bir þiir.
Þimdi ise kafiyeler periþan, divan yýkýlmýþ, usül aðlýyor.
Neyse konumuza dönelim,
Hayatým diyordum,
Nefes alýp veriyorum
Yaþamaksa, yaþýyorum.
Yalnýz baþýma, yaþandýðýnca.
Mesut Dinç
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.