Ey þehri sultan,
ey aziz Ýstanbul.
Aslýnda baþlarken bu hikaye çok güzeldi,
Sen, bana güzel insanlarla dostluk etmeyi,
Beykoz’da denize nazýr çay içmeyi,
Üsküdar’da salýnarak yürümeyi,
Eyüp’de dua etmeyi,
Sultanahmet’te secde etmeyi,
Fatih’te tevekkül etmeyi,
ve nemli bodrum katlarýnda nefsimi öldürmeyi öðrettin.
þen olasýn, þâd olasýn, abâd olasýn
Aziz Ýstanbul.
Ey Ýstanbul ne kadar sevsem de seni,
artýk senden gidiyorum.
Ve sende býrakýyorum bir düzine güzel insaný,
üç tane can ciðer arkadaþýmý,
bir tane kardeþimi,
otuz yaþýmý,
ömrümden bir buçuk yýlý,
ve nazlý sevgiliyi.
Sen büyüksün sahip çýk onlara,
eðdirme baþlarýný,
çattýrma kaþlarýný,
þen olasýn, þâd olasýn, abâd olasýn.
Aziz Ýstanbul.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.