EL OLDUK BİZ

Yalnýz kaldýk çýkmaz sokaklarda
Birbirini seven iki çýlgýn yürek
Ayrýldýlar istemeyerek
Bir yanýmda uçurumlar var
Diðer yanýmda aþýlmaz daðlar
Ýstesem de koþamýyorum

Ölümüne çýkmýþtýk seninle sevda yoluna
Görmüyordu gözümüz hiçbir þeyi
Fazla bir beklentimiz yoktu gelecekten
Mutluluða hasretti yüreðimiz
Nohut oda bakla sofada

Bizi biz yapan deðerdi yaþananlar
Sadece ellerimiz deðil yüreðimiz de kenetlenmiþti
Güneþin doðuþunu beraber izliyor
Her gün batýmýnda sarýyordu içimizi hüzün

Gökyüzünde ay gösterdiðinde yüzünü
Kaplardý içimi tarifsiz bir acý
Bitmek bilmeyen nöbet deðiþimi gibi
Umutsuz bir beklentiydi mutluluk

Her parlayan yýldýzdan fallar açýyorduk
Baþýn omuzumda gözlerin gözlerimde
Derin bir sessizlik içinde
Yaþadýðýmýz aný bozmamak için
Tek kelime etmiyor susuyorduk
Susmaktý en büyük çýðlýk

Dudaklarýmýz kendiliðinden birleþtiðinde
Nefesin nefesime karýþýyor
Mutluluk denizinde boðuluyorduk
Dalgalar sahile atana dek

Þimdi hepsi dünden bir aný
Yarýn olmayacak hatýrlayaný
Sanki yaþanmamýþ gibi
Eller boþ yürekler boþ
Ayný yolda biçare
Ýki yabancý olduk artýk ...




Refik
27 . 03 . 2018
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: