GÖNÜL

Bizden sýkýlmadan hane sahibi,
Usul usul yola çýkalým gönül.
Deryayý arayan dereler gibi;
Diyardan diyara akalým gönül.

Ulaþalým baþý sisli daðlara,
Gül olalým bahçelere, baðlara,
Muhabbet ekelim tüm dimaðlara;
Tabularý tek tek yýkalým gönül.

Biçare kullara çare olalým,
Gerekirse pare pare olalým,
Eyyûb’un döþünde yare olalým;
Sabýr meþalesi yakalým gönül.

Yol edelim enginleri, düzleri,
Söndürelim yüreklerden közleri,
Kapatalým bu bendeki gözleri;
Senin gözün ile bakalým gönül.

Lisaný olalým cemi milletin,
Dili olmaz ayrýlýðýn, hasretin,
Yakasýna yapýþalým gurbetin;
Sonra boðazýný sýkalým gönül.

Bakmayalým endamýna, tipine,
Ýnmeyelim kökenine, kipine,
Yusuf ‘a uzanan sevda ipine;
Vuslat kovasýný takalým gönül.

Dümenden üzülen sahte dostlarýn,
Yüzümüze gülen sahte dostlarýn,
Ýçimizde ölen sahte dostlarýn,
Tabutunu saðlam çakalým gönül.

Þu yalan dünyada mihman Niyazi,
Hak, sevgi üzere yarattý bizi,
Silinsin, dünyada kalmasýn izi;
Nefreti mahpusa týkalým gönül.

N.KARAALÝOÐLU /23.03’18
Sosyal Medyada Paylaşın: