Kızıl Sessizlik

yavaþça olgunlaþan kýzýl
yavaþça olgunlaþan ruhum
gölgem alaca üzüm bahçesi

ufukta kývýlcýmlanan mabettim
yerli bir harman esen poyraz
cennet bahçesinden düþen elma

melodilerin dövdüðü kulaklarým
soðuk aldým betonarme kulelerde
belki pencereye çok yakýn uyudum

yeterince gördüm yeterince yaþadým
yaþlanýp yaþlanmadýðýmý sorgulamadan
belki bilmeden yaþlanýp yaþlanmadýðýmý

öðrendim okudum sevdim nefret ettim
gördüm karanlýkta bile renk deðiþtirenleri
hiç kimse söylemedi hiç kimse susmadý

kah tanrý azarladý kah tanrýlar azarladý
zamaným vardý yavaþça yaþlanmaya
kendi ruhumda ýssýzca mayalanmaya

ruhumun zamaný vardý mayhoþlaþmaya
zaman vardý bu yüzden olgunlaþamadým
hala biraz despot ve çokça isyankarým

korkarým zamanla ölümsüzleþeceðim
ne diyeceðim son mehtap düþünüce
kýyamet gününde azrail geldiðinde

ve kimsin sen diye sorduðunda…



Silenzio Rosso, 01/02/2018.






Suskun//
Sosyal Medyada Paylaşın: