Bir İstanbul Vedası

Gitmeliyim
sisli bir eylül ayýnda
ve günün herhangi bir vakti sessizce
gitmeliyim

ne gürleyen unutulmuþ bir þarký
engelleyebilmeli gitmemi
ne de gözlerindeki bir damla göz yaþý

usul usul ve aðýr baþlý bir yürüyüþle
bir sokak lambasýnýn
gölgesinde kayýp olarak gitmeliyim...

….gitmeliyim
her adýmda dikenli yolarda
yürümenin acýsý yankýlanýrken mor semada
melankolik hüzünlerde tüterken dumaným

gitmeliyim
maziyi sukuta kurban vererek

söylenmemiþ son sözleri
fýsýldayarak saðýr kulaklara
gitmeliyim

mavi gözlerinin ateþinde
yanarken tüm varlýðým
uzaklaþmalýyým sessizce

kurban edileceðim günü beklerken
geç kalmýþ infazýn son deminde
soðuk duvarlara yazmalýyým adýný

biliyorum gülümseyerek gitmeliyim
puslu bir eylül ayýnda sessizce gitmeliyim
senin mavi gözlerinle ve hatýranla birlikte

o berrak mavi gözlerinde
ilan edilmiþ idam fermaným
son söz söylenmiþ kýrýlmýþ kalemim

artýk gitmeliyim

çarmýhýmý taþýmayacak kadar yorgunum
benim yaþam saltanatým bitmiþ çoktan
soytarýlarýn saltanatý kalsýn üstünde
ben gitmeliyim

sihirli sözlerin eski naðmelerin dilimde
gitmeliyim güneþin doðduðu diyarlara
biliyorum fark etmeyeceksin yokluðumu

seni en kuytularýma
uykusuz gece yarýlarýma
ve umutsuz sabahlarýma
saklayarak gitmeliyim...

...saklamalýyým seni
bitiremediðim þiirlerimde

pierre loti kahvesinde
son kez demlenmiþ sýcak bir çay içmeliyim
sonra veda bakýþlarýyla gitmeliyim

ve halikarnas’ýn
eski balýkçý meyhanelerinde
yokluðuna kadeh kaldýrmalýyým…






Suskun //






Sosyal Medyada Paylaşın: