Ben sana mecburum bilemezsin

Ben sana mecburum bilemezsin

Adýný mýh gibi aklýmda tutuyorum

Büyüdükçe büyüyor gözlerin

Ben sana mecburum bilemezsin

Ýçimi seninle ýsýtýyorum.

Aðaçlar sonbahara hazýrlanýyor

Bu þehir o eski Ýstanbul mudur

Karanlýkta bulutlar parçalanýyor

Sokak lambalarý birden yanýyor

Kaldýrýmlarda yaðmur kokusu

Ben sana mecburum sen yoksun.

Sevmek kimi zaman rezilce korkuludur

Ýnsan bir aksam üstü ansýzýn yorulur

Tutsak ustura aðzýnda yasamaktan

Kimi zaman ellerini kýrar tutkusu

Bir kaç hayat çýkarýr yasamasýndan

Hangi kapýyý çalsa kimi zaman

Arkasýnda yalnýzlýðýn hýnzýr uðultusu

Fatih’te yoksul bir gramofon çalýyor

Eski zamanlardan bir cuma çalýyor

Durup köþe baþýnda deliksiz dinlesem

Sana kullanýlmamýþ bir gök getirsem

Haftalar ellerimde ufalanýyor

Ne yapsam ne tutsam nereye gitsem

Ben sana mecburum sen yoksun.

Belki haziranda mavi benekli çocuksun

Ah seni bilmiyor kimseler bilmiyor

Bir þilep sýzýyor ýssýz gözlerinden

Belki Yeþilköy’de uçaða biniyorsun

Bütün ýslanmýþsýn tüylerin ürperiyor

Belki körsün kýrýlmýþsýn telaþ içindesin

Kötü rüzgar saçlarýný götürüyor

Ne vakit bir yaþamak düþünsem

Bu kurtlar sofrasýnda belki zor

Ayýpsýz fakat ellerimizi kirletmeden

Ne vakit bir yasamak düþünsem

Sus deyip adýnla baþlýyorum

Ýçim sýra kýmýldýyor gizli denizlerin

Hayýr baþka türlü olmayacak

Ben sana mecburum bilemezsin.

Attila Ýlhan
Sosyal Medyada Paylaşın: