Kimsem Yok Gibi Özlüyorum
bir tedirginlik içindeyim yine
yine yüreðimde bir sýzý var
ve soðuk bir odaya sýðýndým
elim yüreðime uzak
bir idam sehpasýna uzanýyor
ve yalnýzlýkla savaþmak zorundayým
onca yenilgiler aldým
onca kaybettim
onca mahkum oldum
kendi içimde
kendi karanlýðýmda kaldým
kendi kendimi idam ettim
kendi dünyamý yaktým
dört mevsim sensiz kaldým
ve içimde kar taneleri
erimek nedir bilmiyor
üþüyorum yine
yüreðim yine kýþ mevsiminde
bazý bekleyiþlerin umudu çok olur
bazý yenilgilerin de
bu sevdanýn hiç kazananý olmadým belki
ama hep seni severken kaybettim
hep yüreðimden vurdu beni yaðmurlar
oysa bulutlara sevdalý bir þairdim ben
demek ki bulutlarda sevdiðine ihanet ediyor
oysa inkar edilmiþ bir yaþamdan
güneþli günler bekliyordum
bir yalnýzlýðýn içindeyim
her þey lanet
her þey kör olasý
her þey köhne
her þey kirli
sonra kör kuyularda kalmýþ bir özlemle sarýlýyorum sana
kendi umudumu kendim büyütüyorum
bitmeyen bir sevda
bitmeyen bir yara gibi kanýyor içimde
ne içimde yýllarýn sensizliði
nede mevsimsiz üþümelerim yordu beni
ben yine kendime yenildim
ve yine sana sarýlýyorum
annemin göðüs kokusundan kalma bir yalnýzlýkta
sanki bir karanlýðýn içindeyim
ve kimsem yok gibi özlüyorum seni
ibrahim dalkýlýç
12.03.2018
01.01 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.