ey azize’m neden hep acý diye sorma ben sana çiçekli böcekli þiir de yazarým lakin vicdaným el vermez vicdan ki içine aðlar herkes kahkahayla gülerken ýlýk baharlarda yaþanan aþký bende bilirim fýsýldarken kulaðýma rüzgar yokluðun yanaklarýmý okþarken kývranýrken kimsesiz bu bedenim pazarlanýrken ben kabirlerde yeþersin diye umut her gün bin cemre düþüyor kalbime binlerce doðum sancýsý içimde binlerce kez uyanýyorum çocuk aðlamalarýyla ve her defasýnda, aklýmýn zifiriliðine gömülüyorum iþte azize’m yokluðunda nefessiz mezarda kefensiz anlýk çýrpýnýþlarýndayým topraðýn bir ben yara alýyorum her darbesinde hayatýn ölümcül çaresizliklerin son duraðýndayým sanki þiir yazmayý erteledim belki baþka bir bahara belki de baþka bir hayata...
07 Mart 2018 Sosyal Medyada Paylaşın:
Ehmed Kardok Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.