DELİK VE YAMALI ÖYKÜLERİM...

Kauçuk þiirleri örselerken
Delik ve yamalý öykülerim;
Kana banarken ömrü
Irmaklarýnda þehrin,
Devingen siluetinde gök kubbenin
Zamansýz ve amansýz bir aþka düþmenin de
Tasasýna haiz,
Ýç güveysinden hallice
Tutarken nabzýný evrenin…

Hele ki ýskartaya çýkan mutluluðun
Bilmem kaçýncý bendine iz düþerken:
Kirpiklerinden ölümün
Naaþý kayýp bir þairin
Ýri cüssesine sýðýnýp da bir kelamý
Islatýrken boþ boðaz bir i mgeyle
Derdin ne diye, sormayandan yana derdim
Daha bile derin madem
Tecelli eden matemin ýslak zemininde
Köhne bir þarkýdan nasiplenen
Hulasa cesaretinde
Cebbar mevsimlerin
Birbirine karýþan rüzgârlarýnda
Bahara denk düþmenin þerefi belki de
Andan uzak kaygýlarým,
Zandan yana dertli baþým.

Aþk hepten cepkenim
Yürek zaten tek tesellim,
Benlik bir seyir iþte
Sýðýndýðým þu kara kaplý defterin
Hayatla aþk arasýna
Nifak sokan bir gönül tüccarý olmaktansa
Nam saldýðým evrenin en deli ve bakir
Suresi tadýndayým kendimce:
Boca ettiðim safahatýn
Ansýzýn devrilmiþ gövdesine
Serdiðim huzur tadýndayým bu gece
Ve sen, sevgili…
Evet, sen, dememe de bakma
Her halükarda
Yitti aklým dertlendiðimi görsen de
Çýkmaz ki sesin
Hem demez misin?
Az laf çok iþ, mirim.

Ey, benim beylik özrüm
Sonra da serzeniþime pabuç býrakmayan
Bir nakarata daha þerh düþerim
Deli yongasýnda ömrün,
Batýl kehanetlerinde devrin,
Anlýk hezeyanlarýnda gönlün
Hele ki dertop olmuþ þunca cümleyi bile
Çok görürken ahvalim.

Demediðimden de tesirliyim
Sandýk sandýk hüznü gömüp derine
Derinden çýkýp sýðlarda
Boðulmak da neymiþ, demek bile
Bir teveccüh hele ki kaderin
Gömdüðüne delalet þunca geçmiþi
Yarýnlara ermenin mümkün olup olmadýðýna
Gönülden dileklerle ermekse
Ansýzýn kazan kaldýran yüreðin kayýp eþkâline
De aldýrma sen:
Hem matem ve mahrem bile
En afilisinden bir gönül borcu
Yine mektubumu okuyan Tanrý’ya
Vebali de boynuna
Kanan benliðin
Dendik denmedik cüretsiz beylik hüzünlerin
Þeceresini çýkardýðým
Kýt kanaat mutluluðu bari çok görme
Demenin kefaretini ödüyorum
Gönül gözümde kayýtlý
Hazanýn bile istimlâki bahara
Denk düþtüðüm her yeni gün.

Berhudar ol, sevgili kayýplarýn ceddine
Andýklarýmý da ver sen
Cehaletime:
Yorgun bir cellâdým
Ölümüm yine kendi elimden
Üstelik gelip geçmiþ en metanetli mevsimim:
Cüppemde yorgun rüzgâr,
Kulaklarýmda ýslýðý
Yaðmurun vefasý
Yine saklarken bunca yaþý
Aldýðým her yaþ’ý bile istifliyorum
Mevsimlerin þerefine
Olmadýk bir alfabeyim albenisi hükmünce
Lal bildiðim bir ömrün
Namýný salmýþým madem bir kez hüznün
Varsýn sen verme elini.


Sosyal Medyada Paylaşın: