Ne çabuk geçti gitti þu benim yýllarým
Yalan oldu gitti, geçmiþte yaþadýklarým.
Çocukluðum!
Ve!
Gençliðim neler yaþamýþsam, geçmiþimde
Yalan oldu, hepsi yalan.
Amma, özlemim hiç bitmedi.
Yaþlandýkça daha’ da çoðaldý durdu, özlemim.
Sanki azdý.
Deniz oldu, derya oldu kabardý.
Geçmiþe aðlar oldum, þimdi anýlarý anarken.
Þimdi hüzün var içimde.
Yaþlandým.
Yalan oldu, benim güzel çirkin yýllarým.
Yalpalar oldum, yollarda þimdi rüzgârlar eserken ben.
Ve bir’ de!
Gözlerimin önünden gitmez oldu bin bir çeþit piþmanlýklarým benim
Ve!
Yapamadýklarým.
Ah be, yalan dünya!
Böyle’ mi olacaktým ben, ömrümün sonunda.
Kanadý kýrýk kuþlar gibiyim þimdi.
Ýçimde var olan yüreðimi kanatan bin bir piþmanlýkla’ mý yaþayacaktým.
Çakýlýp kaldýðým, zamanýn sonunda.
Yerlere köpükler yapýþtýran, sürüngenler gibiyim þimdi.
2 Mart 18
Ahmet Yüksel Þanlý er