GONCA GÜLDÜ

Sevda bahçesinde gonca gül iken,
Koklayýp, kýrýp da atmýþlar yere.
Feryadýný zaten kimse duymamýþ;
Düþürmüþler iþte nihayet dile.

Daha düne kadar pervane olan,
Senden ayrý kaldý mý bazen aðlayan,
Renginden, kokundan hep gurur duyan,
Bahçývan da atmýþ seni bir sele.

Þimdi taþtan taþa çarpýp gitsen de,
Kahredip dostuna sitem etsen de,
Hele birkaç zaman geçip gitsin de,
Dalkavuklar seni alýrlar ele.

Oysa sen gitmiþken onca uzaða,
Sakýn ha bir daha, düþme tuzaða.
Kalktýn mý þöyle bir dimdik ayaða,
Gýptayla baksýnlar o solmuþ güle.

Gül solar, gül açar gülün baðýnda.
Bazen zamansýzca, bazen çaðýnda,
Olmadýkça yavrum daraðacýnda,
Umut hep dolacak viran gönüle.

Sosyal Medyada Paylaşın: