ÇAĞ ATLAMACA

Toroslarla Akdeniz’in arasý,
Bað, bahçe doluymuþ, sebze tarlasý.
Çalýþýrmýþ o yýllarda insanlar.
Deðilmiþ hiçbiri dost fukarasý.

Fazla paralarý olmazmýþ ama.
Koþarlarmýþ, çaresize yardýma.
Kaynadý mý ocakta bir tencere,
Doyulmazmýþ lezzetine, tadýna.

“Komþunun külüne muhtaçmýþ komþu.”
Hiç biri diðerine deðilmiþ karþý.
“Kaz görünmezmiþ, o zaman tavuklar.”
Mum yaksan bulunmazmýþ dalkavuklar.

Düðün yaparlarmýþ, üç gün üç gece.
Odun getirirmiþ gençler evvelce.
Yenince yemekler bakýr kaplardan,
Güreþle baþlarmýþ bütün eðlence.

Oyunlar oynanýp da silah patlarken,
Dostlar sevinip de düþman çatlarken,
Bir hüzün sararmýþ evdekileri.
Gelin evden çýkýp ata atlarken.

Düðünde, bayramda hem de ölümde,
Birlik olurlarmýþ, her bir gününde.
Ayrý, gayrý nedir, hiç bilmezlermiþ.
Dostluk varmýþ her birinin gönlünde.

Devir deðiþip de çað atlanýnca,
Ýnsanlýk parayla hesaplanýnca,
Ne bahçeler kalmýþ, ne de tarlalar;
Yerine dikilmiþ beton binalar.

Kalpler bile betonlaþmýþ zamanla.
Bütün iþler döner olmuþ yalanla.
Çoðaldýkça tuhaflýklar sayýsý,
Sarsýlmýþ temelden toplum yapýsý.

Komþu, komþusunu tanýmaz olmuþ.
Muhtaç olan, kapýlardan kovulmuþ.
Çaðdaþlýk demiþler bunun ismine.
Ýsimler de yakýþmamýþ cismine.

Önce düzeltelim bir kendimizi.
Sonra dinleyelim, birbirimizi.
Çaðdaþ olmak için çaðý bulalým.
Þekil deðiþse de hep biz kalalým.


Sosyal Medyada Paylaşın: