“küçüklüklerimizin uçsuz bucaksýz bahçeleri
büyüdükçe, bakýmsýz avuç içlerimize nasýl da sýðar”
o bahçelerde bir gün yaþarken sýcaklýðýný kucaðýnda
nereden gelip de konuverdi birden o ölüm kuþu aklýma
hani býrakýp gidersen diye düþündüm günün birinde
ben ezberimden hangi duayý dökerdim gözyaþý olup üzerine
“ bir dua daha öðret bana gitmeden, karþýlýklý yatarken”
off, þimdi sýrasý deðil biliyorum, daha büyümedim
hayatýn kendisi baþlamadý, þimdi her þeyin önündeyim
ucu zehir dokulu zýpkýnlar düþlerimi parçalamadan
öðretiyorsun bana denize ulaþmayý, bataklýkta kurumadan
“olur ya delikanlýlýk bu, bir köþede kanayýverir yüreðim”
karanlýk sofralarda sýrdaþ olurken sarhoþluklarýma
ucuz þarap ve elinden dökülmüþ izmarit kokulu salatalarla
yeni güne dönme zamaný çoktan geçmiþtir saatin
sýkýldýðýndan mýdýr nedir el sallayýp birden gidiverdin
“uzat son defa öpeyim ellerini, yarýn olmayacaksýn biliyorum”
bir sabah açarsýn gözlerini, bütün bentlerin yýkýlmýþ
ne kadar gülebilmiþsen o güne kadar yerini gözyaþý almýþ
fasýllar deðiþmiþ ýssýz yollar boþluklara açýlmýþtýr
dünyalara sýðmayan o güzel yürek bir avuç topraða saklanmýþtýr.
“küçüklüklerimizin uçsuz bucaksýz bahçeleri
büyüdükçe, nasýl da gölgesiz çöllerde hayale döner”
* Teyzeme 3 Kasým 1973 için
CEVAT ÇEÞTEPE
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.