bir soyguncuyum
ucunu çaldým...
ucu bucaðý görünmeyen
bir vurguncuyum...
bataklýk kurumuþtu eski evimizin
yýllýk yýkýntýlarýna nazýr bahçesinde
çile boyu yollarýyla eþlik eden çýkmazý
arka arka yürüyen bir ceketle
buluþtururdu kollarý katlanmýþ krallýðý...
bilmem anlatabildim mi
o sevincini taþ altlarýnda yaþayan akreplerin
gölgelere pusmuþ soðuk sýrt renklerine...
putlaþmýþ dizlerinde çöküþ izleri
zarif bir oðul kadar soyutlansa da
ensesinde ki teri yazýyordu gereksiz tüm þeyleri
soluk soluða bir ölümü izliyordu gözleri
yarý kesmiþ azýðýnýn üstüne çöreklenen bir karýnca
öyle donuktu ki çaresiz bekleyiþi
tahtýný kaybetmiþliði onu endiþelendirmiyor
aksine aklýna dahi gelmiyordu
öyle donuktu ki
iki kiþiydi artýk
ötekini arýyordu ellerinin altýnda
keþke görebilseydi eskisi gibi...
kan ter içinde uyudu bir terslik var
hissediþlerini kaybediyor varlýðýný katlediyor
yavaþ yavaþ hýzlanýyordu öteki
nutku tutuldu hala elleriyle yokluyor
son çýrpýnýþlarýnda tüm gücü
öteki...
can-i
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.