VAROLUŞ: SIRTINI DÖNMÜŞ EVLER SOKAĞI

vazgeçmek ne kadar sürer, bilmiyorum.
baþvurumu yaptým vazgeçiþe;
uzun bir dilekçe ve ekinde kýþ mevsimi.


anlatmayý býraktým
sözcük aramýyorum
tutkunun uçurumlarýnda dolaþýyorum
zafer’le karþýlaþtým oralarda yeni bir yýkýmdan geliyordu
“sen de kimsin” diye sordu
“normal bir ölüyüm ben” dedim


ama dünyanýn ortasýnda leke gibi durmak
ah, iþte bu canýmý çok yakýyor
kitap okuyunca geçiyor geçici olarak
üstüne iki bira içiyorum
iki hayal kolumdan tutup eve götürüyor beni
biraz daha uzuyor geçiciliðin ömrü


sonra tekrar baþlýyor sokaklardaki yanlýþlýk
görünmez yaðmurlar, soðuk yürekler.
neyse ki üstüme kalýn bir köy giymiþtim
içime ise kalýn hisler ve üzülmeme garantisi


emekliliðine beþ yýl kalan bir sözcük
göz altý ve haber-alýnamayýþ garantili
elleri cebinde vitrinlere baka baka yürüyor sýnýf ayrýmýna
saçak altýnda bir çay ocaðýna giriyor
çayýný yudumlarken dalýyor:


(Gülcan geçiyor caddeden yüzünde ayrýntýlar bulutu
parayla tutulmuþ bir serseri Gülcan’a musallat oluyor
fýrlýyor yerinden derin-anlam garantili sözcük
tam da her yer kurtarýþ mavisi
tam da Gülcan’ýn hayretler içinde dönüp bakýþý)


birden dürtüyor onu çaycýnýn elindeki gerçeklik:
abi bu yalnýzlýðý nereye koycez?
ücretsiz bir park yeri bulup
oraya býrakýyorum kurtarýþ sahnesini


hepsinin silahý var ötekileri yok etmek için
kim bir hayali bozuyorsa hepsinin
silahlarýný yüzlerinde taþýyorlar
hep ayný sorudur üzerime doðrultulan:
sen kimsin? sen kimsin? sen kimsin?
normal bir ötekiyim ben diyorum
yýkýntýlar tanýðý ayaklarýmla nereye gitsem
peþimden geliyor “her þey normalmiþ gibi davranmak”
her þey normalmiþ gibi davranmak utanç verici
ve anlýyorum ki;
vazgeçiþ de bana karþý boþ deðilmiþ



Sosyal Medyada Paylaşın: