ne kadar da mutluyduk gün boyu koþar,oynar,yorulurduk akþam olunca,nasýlda hemen uyurduk uykuda ise çok masumduk
daha dün çocuktuk...
yað satardýk,bal satardýk da asla kimseyi satmazdýk ihanet,dert,tasa nedir bilmezdik her þeye bir de gülüp geçerdik
daha dün çocuktuk...
tek katlý bir ev çizerdik beyaz sayfalara bacasýnda dumanlarý balkonunda çiçek saksýlarý bahçesinde meyve aðaçlarý olan pembe panjurlu düþ evler
daha dün çocuktuk...
mavi dalgalar boyu sevdikçe deniz oluyorduk sevildikçe yemyeþil bir orman ne boðuluyor ne de yanýyorduk
daha dün çocuktuk...
mavi düþler sokaðýnda yýldýzlarýn altýnda buluyorduk birbirimizi saklambaç oyununda
daha dün çocuktuk...
yakan top deðildi canýmýzý yakan can bildiklerimizdi,canýmýza can katan ruhumuzda derin izler býrakan çocukluk ise þimdi oldu bir yalan
daha dün çocuktuk...
sonu olmayan ne hayaller kurduk kim bilir her birimiz neler umduk,neler bulduk rüzgar estikçe kum taneleri gibi savrulduk gerçekleri görünce birdenbire þok olduk
daha dün çocuktuk...
hayaller tükenirken yüreðimizde fýrtýnalar kopar güz mevsiminde olsa da garip bir gülümseme yüzümüzde bir çocuk ki o,hep bir umut içimizde
daha dün çocuktuk...
sahi.... zaman ne çabuk geçti de büyüdük biz hani nerede o mavi pembe düþlerimiz bulutlanan gözlerimizde hüzünlü bir nehir göz bebeklerimiz
AYLA CERMEN TÜFEKÇÝ / 22.07.2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ay.ışığı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.