ömür ikindisinde ufukta gün batarken kýzýl bir akþamüstü boþuna eðleþen virane gönül kendi kendine sitem edip ah eder heba olan yýllara
yýllar ki...
vefasýz insafsýz zalim yýllar beni benden alan beni derde salan bu dünya yalandýr yalan sevgiden baþka var mý geriye kalan?
yýllar yýllar önce mavi yeþille iç içe bir dünya kurmuþtum kendime sonbahar rüzgarý vurunca yüzüme aðyar oldum derdime ýslak kirpiklerimin gölgesinde bir sis perdesi çöktü gözlerime
bir göç mevsiminde metruk bir düþe veda ederken suskun bir ihtilal var gözlerimde kaþýdýkça kanayan onulmaz yaralarým var kabuk baðlamayan yüreðimde sahipsiz gecelerde
eprimiþ hayallerimin üzerinden yýllar geçerken bir güz peydahlandý birdenbire sararýp solmuþ giysiler içinde kopkoyu bir karanlýktý maviyi boðan sessizliðin derinliðinde hüzün kokan gecede
kendi içinde mavisini yitirmiþ gelgitleri olan bir denizim ummana açýlan ruhumun en derin gizlerinde mecalsiz bir düþ sessizliðinde meçhule sürüklerken dalgalar içimde dinmez fýrtýnalar
þimdi kapatsam gözlerimi mavi bir düþe özlemle sýmsýký sarýlsam yalnýzlýðýmýn gözlerinde mavi tekrar can bulsa yüreðim bayram etse zamansýz vakitlerde açsa yediveren güllerim
AYLA CERMEN TÜFEKÇÝ Sosyal Medyada Paylaşın:
Ay.ışığı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.