zamanın gözleri

masmaviydi
zamanýn gözleri
süzülürdü yýldýzlar
pýrýltýlý sularýna iþveli


günün fesleðen usaresi
sýzardý penceremden
serseri rüzgar öperken tenimi
ürperirdim
büyüdükçe büyürdü düþlerim



þarkýlar söylerdi koro halinde
dilek aðacýna tüneyen isketeler
ýslýðýnda ezgilerle okþarken yüzümü
tatlý bir meltem
zinde gülüþler yeþertirdi mevsim


taze hayaller demlenirdi
gözlerinin kahvesinde
gönlüm aþka
sevgiye secde ederdi


demir atmýþtý iklim akdenize
zaman
boyun eðmiþti erinçli mevsimlere
gece gözlerine sürme çekmeden önce...


AA
Sosyal Medyada Paylaşın: