Ölümle Yaşıyorum

Zaman akýp gidiyor,
Aðaçlar dört mevsim kýlýk deðiþtiriyor,
Kuþlar göçe kanat çýrparken,
Ýsimsiz gurbetlerin topraðýnda can veriyor.
Buðday yanýðý tenleriyle
Ekin tarlalarýnda orak sallýyor
Gelin çaðýnda kýzlar.
Aklýma gözlerin düþüyor,
Yediverenler yeþeriyor içimde.
Ne zaman gözlerine dalsam,
Kor yangýnlarda kalýrým.
Düðümlenir boðazýmda hýçkýrýklarým.
Boynunu bükmüþ öksüz çocuk gibi,
Issýz bir duvar dibinde sabahlarým.
Sen ...!
Sen benim aþk makamýndaki tek hecemsin..
Ve ben..!
Yirmidört saat hep seni yaþarým
Aklýmýn senden öte düþüncesi hiç olmadý.
Öyle bir duraða geldim ki ,
Artýk yalnýz olmadýðýmý biliyorum.
Her ne kadar geceler karanlýk ve uzun olsa da,
Bütün korkulardan arýndým.
Gerçi uzaðý göremiyorum, kimseyle de bir iþim yok .
Þafaklarý hülyama kirpiklerimi açýyorum ,
Bütün sokaklarý yeþile boyuyorum.
Tek baþýma ölüme bir soluk kala,
Kirli penceremden süzülen ýþýkla yalnýz kalmamayý öðrendim ben.
Belki de bir daha kimsenin yaþayamayacaðý bir sevdayý yaþýyorum.
Ölüme ramak kala...
Ölümle yaþýyorum..!!
Sosyal Medyada Paylaşın: