yaþadýðý sürece insan bekler durur her zaman ömür tükenirken anbean neden farkýnda olamýyor insan
doðumla baþlar beklemenin sancýsý acýyla gelen sevinç gibi zaman çalarken bizden çocuksu düþleri düþ yorgunu gözler hayata küsmüþ gibi
önce büyümeyi beklersin daha yolun baþýnda öðrenirsin emekleyerek yürümeyi okuyup adam olmayý beklersin iþ beklersin aþ beklersin evlenip yuva kurmayý yuvanda çocuklarla mutlu olmayý beklersin her gün doðacak yeni bir günü karanlýk gecelerde ay’la yýldýzý beklersin
büyürsün büyümesine de çýkamazsýn iþin içinden aklýndan yine yeniden çocuk olmak geçer ama ne yapsan nafile hoyrat bir rüzgardýr artýk zaman
bazen de sevdiðin birini beklersin bir gün gelir ümidiyle sen beklersin beklenen gelmez yitip giden i mgelerin ardýndan yeni umutlarýn yeþermesini beklersin hüzün mavisi akþamlarda yalnýzlýðýn tahtýný baþýna taç edersin
ara sýra þarkýlar dinlersin içinden bir de þarký tutar beklersin gözlerinin buðusunda akþam olunca yüreðinde derin bir yalnýzlýk çöker beklediðin þarký bir anda sessizliðinin sesi olur söylemek istediklerini söyler alýr götürür seni senden ve sen kaybolursun hüzzam bir þarkýda
beklemek...
bir hayat boyu zamanýn nehrinde akýp giden bir su ömür kýskacýnda bir umut belkide kim bilir?
AYLA CERMEN TÜFEKÇÝ Sosyal Medyada Paylaşın:
Ay.ışığı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.