’’Artýk þiir yazmayacaðým’’ dedi bir dostum.
Dile getirmeyeceðim acýlarý, yoksulluklarý,
Ya da sevinçleri...
Beynimizde bazýlarýnýn kýrk tonluk vinçleri...
Yazýyorsun yazýyorsun, bir þey katamýyorsun dünyaya...
Yine yoksulluk açlýk diz boyu,
Yine insanlar öldürülüyor,
Yine diktatörler millete kendini güldürüyor,
Yine gecekondular ülkenin baðrýna bir gecede saplanýyor,
Ve insanlarýn ruhlarý acýlarla kaplanýyor.
Dünya’ya ve insanlara bir milim bile katkým yoksa;
Niye yazayým ki...
Baktým konuþtuklarýnýn çoðu doðru;
Ama dedim öyle hemen pes etmek yok.
Beynimizde kýrk tonluk vinçlerde olsa,
Açlýk ve yoksulluk azalmasada,
Mazlum milletlerin þairleri kadarda mý olamýyoruz,
Ýnsanlarýn hayal dünyalarýna dalamýyoruz?
Ben yazmayayým, sen yazma, kimse yazmasýn.
Tamam tamam ama kimse azmasýn,
Bizim gibi gariplerde yazmasýn...
Bir milim bile oynatsak dünya’yý yerinden,
Sarssak insanlarýn vicdanlarýný en derinden,
Olumlu yönde,
En acý en yoksul günde...
Bizim heberimiz olmadan,
Geceye kan çýðlýklarý doðrandý belki dünde...
Ýþte o bir milim olumlu yönde oynatmak için dünyayý,
Yazmalýsýn yazmalýsýn dedim;
Herkes anlasýn Hanya ile Konya’yý...
AHMET ZEYTÝNCÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.