Býraktýðým yerlerde hüzün çiçekleri var
gönlüm daralýp durur aya bakamam gece
aðladýðým daðlarýn ahýný taþýyorum
bu kadar menzilleri göze de alamadým
ne kadar sevmiþim ki orman dað ve güneþi
sade daðlarý deðil kendimi aþýyorum...
Bir köy mezarlýðýnda yatan sevgililerin
hikayesi vuruyor akan coþkun dereye
geriye gittiðinde koca bir ömür coþku
garmonun sesi ile coþup çaðlayanlarýz
sular kabardýðýnda yürek de harelenir
sen sevilmesen bile bulursun orda aþký...
Geyikler su içerken kertenkele hiç korkmaz
yak gecenin içine aðacýn dallarýný
kýrýlma sen be hilal bana bakmadý diye
geride çevirmezdi açtýðýn kollarýný
aðladýðýmý bilse aðlar mýydý ki acep
beraber gider miydik o güzelim vadiye...
Tepede ki o kale baktým duruyor hala
bilmem kimlerden kaldý kim can verdi burcunda
kimi aðlatýr yýllar süsleniyor bak hayat
bu kadar mý duygusuz bu kadar mý periþan
göðe açtýðým eller havada öyle kaldý
ben giderim buradan geride keskin sýrat...
NOT: Garmon, bir çeþit akordeon(Müzik aleti)
AHMET ZEYTÝNCÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.