bir ses var...
arý azminde indiðim merdivenlerin
baþ ucunda unutmuþum
bütün güzelliklerimi...
hiç kedim olmadý benim
güzellik
sahiden güzellik diyorsunuz ya
acaba anlýyor musunuz
karýnca ayaðýnda beslemiþtim
yüzümde ki tüm kusursuzluklarý
küfrüm oldu bir zamanlar
ucunu tuttuðum yaþantýlarýmdan kalan
ekmek kýrýntýlarý kedilerime verdiðim...
hep bir gemi süzülüþüyle tattým
þuhane bütün duygularý
hiç biri zaptedemedi içimi
hiç kimse tutamadý asi huylu
kor olmuþ dizginini ruhumun
yandý herkes...
yýllar geçti içimden
ben hep dýþýnda kaldým yangýnlarýn
buz tuttu bütün hislerim
öylesine soðudu ki bedenim
yaþým asýrlardýr ayný
güzellik diyordunuz ya
belki ben yarattým güzelliði
þimdi asaletten bile daha asil bir sessizlikle iniyorum
bir bir çýktýðým bütün merdivenleri
çýðlýklarýmda boðulan binlerce þefkat
bir karýnca azmindeyken kainat...
can-i
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.