CİHANIN SULTANLARI
Bu cihanýn sultanlarý,
Oturamadýlar hiç yerlerinde.
Tedirgindiler her dem tahtlarýnda,
Bir sokak kedisi özgürlüðünde,
Yürüyemediler boþ sokaklarda.
Þüpheyle baktýlar giydiklerine.
Hiç yediklerine güvenmediler.
Her gülen yüzü didiklediler.
Aðlayaný ötelediler.
Yalnýzdýlar.
Sohbetleri yalnýzdý.
Yalakaydý önlerine düþen kelimeler.
El pençeydi dostluklar.
Bel vermiyordu kýrýlýyordu eðilmeler.
Saltanattý bu Azrail edasýnda.
Öleceklerini bilmeden öldürdüler.
Sultanýn sultanlýðý yargýsýzdý neticede.
Ölenler hep, birilerini güldürdüler.
Bu Dünyada saltanat yok be azizim!
Yaþadýðýn güne, güldürdüðün yüzlere bak!
Bir çocuk gülüþünde, adýn yoksa azizim!
Saltanatýn kudretine, otur da kýna yak!
Yaþamayý harcadýlar, aðlattýlar insanlarý.
Ölümü kötü kullandýlar, zamansýz öldürdüler.
Kudretli yaþadýk sandýlar, hep yanýldýlar.
Aciz birer insandýlar aslýnda, torpilsiz öldüler.
Ýkiyüzlü insanlardýk, ölen saltanatýn ardýnda.
“Eski kral öldü, yaþasýn yeni kral” demedik mi?
Yiyenler hep yediler, götürenler hep götürdüler.
“Boþ ver böyle gelmiþ, böyle gider” demedik mi?
Þuayipodabasi...
03.02.2014/KEPEZ/ÇANAKKALE
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.