Ve kaldýrýmlardý Bir þehri baþtan sona Sondan hiçe uzanan; Hiçten sana.
Son sözünü söylemeliydi Bir güneþ, Buz daðýna bakan pencereden. Ve pençelerinden asýlmalýydý Daðlar boyu gezinirken. Daðlar boyumu aþalý, Son yürek, son ses seda Son yalvarýþlarýydý belki Kaldýrýmlarýn, Gülüþürken. Öðrendim ki Gülüþ erken...
Yürek burkma zamaný geldi, Kuþlar göç üzere Bilinmedik diyarlara. Bense kafamý kaldýrmýþ Bakýyorum onlara. Ayaklarým kaldýrýmlarda.
Buralar gündüz karanlýk olur, Yol üstü keserler önümü, Düþerim. Düþtüðüm yerden bembeyaz olur Düþlerim. Benizler sarýdýr burada, Sarý sarý çocuklar beni izler. Gözlerinde ýþýk kýrýlmýþ, Göðe doðru bakmazlar ama; Kuþlar onlardan alýr ilhamýný da. Güneþe saygýyla Taþýrlar bizi yaslarýnda.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Münzevii Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.