SİNEKZEDE

Bir acý duyunca ense kökümde,
Rüyadýr herhalde dedim ilk önce.
Þöyle bir hafiften þamar atýnca,
Tiz bir ses,” Uyku yok!” dedi bu gece.

Kalkýnca yataktan birden hýþýmla,
Karþýlaþtým o an, küçük hasýmla.
Git dedim, rahatsýz etme sen beni.
Yoksa bak kýrarým, ince belini.

Çok korkuttum deyip yattým yataða.
Baþlamýþtým henüz tatlý uykuya;
Beni Nemrut sanan vicdansýz sinek,
Girmeye çalýþtý bir de burnuma.

Affetmem bu defa, sonun geldi bak!
Uyardým seni ben, sipsivri alçak.
Diye koþtururken gece yarýsý,
Olmuþtu sanki de eþek arýsý.

Bir saða bir sola koþturdum durdum.
Elimi birkaç kez duvara vurdum.
Bu defa öldürdüm diye bakýnca,
Boþ duvarý görüp yine kudurdum.

Aradým, taradým her bir tarafý.
Pusuda kolaçan ettim etrafý.
Sesi çýkmayýnca uzun bir müddet,
Tamam dedim, iþi bitti nihayet.

Bir süre öylece sesi dinledim.
Erken sevinmiþim hemen anladým.
Çok geçmeden ordu kurup döndüler.
Hep birden saldýrýp beni yendiler.

Sabah olup etraf aydýnlanýnca,
Kendimle baþ baþa yalnýz kalýnca,
Gözlerim duvarda maðlup gezerken,
Þiþmiþ sinekleri gördüm kanýmla.

Bu kez sýra bende deyip doðruldum.
Gözünün üstüne üstüne vurdum.
Geceleri bana zehir edenden,
Þükür, geç de olsa ben de kurtuldum.

Sosyal Medyada Paylaşın: