Ey benim hiç benim olmayan ömrüm ; Ey benim hiç bana yâr olmayan hayatým : Daha hangi vakte kadar harcanacaksýn, hiç benim olmayana. Baksana, daha dalýna tutunmadan vuslatýn, akýp gidiyorsun topraðýn baðrýna . Canýný uðruna verdiðin dönüp de bakacak mý sanýyorsun gözünün yaþýna… Ey her yakaladýðýmda ellerimin arasýndan kayýp giden, kaybettiðimi hissetmemden öteye gitmeyen bekleyiþlerim. Ve ey ! Her kaybettiðimde yeniden yakalama çabam . Kýrýk dökük cümlelerim, avuçlarýmda gül rengi ýslaklýklarým, uykusuz sabahlarým, umut dolu yarýnlarým ve .. “hiç gelmeyecek..!” korkularým. Yarým uykularým, bölünmüþ düþlerim, çýrpýnýþlarým... kalbimi yerinden fýrlatacak heyecanlarým, diz üstüne düþen yýkýntýlarým. Kim bilir : Nerede yorulacak bu kovalamaca ?
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet ZAFER Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.