Yine de Sövülmez Aşka

Ben ilkokulda kaybettim o çok sevdiðim kokulu silgimi.

Sen bilmezsin tribine yandýðým.

Küçükken en sevdiðim kokulu silgimi arkadaþýmýn çaldýðýný...

Yine bilmezsin kokusunu ilk sevdiðim adamýnda arkadaþýmýn yataðýndan çýktýðýný...

Yediðim boynuzlarýn acýsýný okþarken,

Gömdüler mezara gözümün önünde sevdiðim adamý.

Ve hiç kimse bilmez, nasýl hýçkýrarak aðlarken gülmeye baþladýðýmý...

Bakma þimdi, piþmiþ kelle gibi dertsiz tasasýz gülüþlerime.

Bakma þimdi sen mutlu ol diye tebessüm ediþlerime.

Sessiz sessizdi hýçkýrýklarým,

Sonradan oluþtu bu seni güldüren kahkahalý çýðlýklarým.

Ben gülerken taþý da inledi bu memleketin topraðý da,

Taktýlar en son delilik makamýndan bir huni kafama

"Hak etmiþim demek ki" dedim,

Sarýldým aþkla bana verilen makama,

Ey cühela !! Sen neyin tribindesin sövüyorsun bütün aþklara,

Aðlýyorsun üstelik uyumadan önce seni aramayana,

Hadi sil gözünün yaþýný aðlama!!

Biz toprak attýk sevip de aldatanýn mezarýna.

Yine de sövemiyoruz bak aþka.

Çünkü kulda Allah’ýndýr,

Kalpten gelen aþkta.

Cansel Iþýk/Manyakaþkýngelini
Sosyal Medyada Paylaşın: