Umutla Yaşa

Zaman bulutlardan kopan bir yaðmur damlasý kadar hýzlý
ve akarak uçup gidiyor,
gözlerimizin önünden...
makinelerle dondurulmak istense de kareler
elimizde kalan azýcýk azýk.
yaþanan her þey albüm yapraklarý kadar gerçekçi
geçen ömür o denli tez canlý ki,
sanki ateþ almaya gelmiþ saniyeler...
güneþin her bir dalgasý vururken günün sahillerine,
bir þeyleri alýp götürüyor vakitlerden
bir sabah bir akþam ve bir gece...
dayanýlmaz ve önünde durulmaz bir döngü...
elbette hic bir yaprak ayrýlmak istemezdi aðacýndan.
hangi gül kurumaya razý olurdu ki?
belki de sonbahar,
yeþilliðinden sýkýlmýþ dünyanýn
kuru ve sararmýþ bir iç çekiþiydi.
kararýnda kalmýyordu hiç bir sey
ve sanki hayat insanin kalbinden yapýlmýþtý...
öyle hassas öyle kýrýlgan ve öyle eksik...
insansa sanki diþinden týrnaðýna küskündü
susuyordu of çekiyordu ve dalýyordu gözleri...
ama her þeye raðmen sabahý mujdeleyen serçe kuþlarý,
güne gülümseyen hercai menekþeler,
geceye inat ýþýyan yakamozlar
ve titrek yýldýzlar...
yani herþeye raðmen bir sey vardý yaþama sevinç katan...
Rüzgar
Sosyal Medyada Paylaşın: