unutamıyorum

UNUTAMIYORUM
Nasýl unuturum çocukluðumu;
Kýrýlan oyuncaklarýmý,
Bir solukta okuduðum kitaplarýmý,
Öðretmenlerimi,
Kuþlar gibi uçmayý,
Balýk gibi yüzmeyi,
Unutamýyorum…

Nasýl unutabilirim;
Hastane kapýlarýnda,
Sabahladýðýmýz geceleri…
Yýldýzlara bakarak,
Kurduðum o güzel hayalleri…
Asker nöbetlerinde çaldýðým,
Uzun, içten, ýslýk çalmalarýmý…
Ýlk tayin olduðum o köye giderken,
Kamyon þoförüyle yolda,
Sohbetin dertleþmeye dönüþmesini,
Hiç unutamýyorum.

Ve tarlada çalýþýrken genç kýzlarýn,
Okula gidenleri görünce,
Nasýl aðlamaklý baktýklarýný,
Acýsýný, yüreðimde hissettiðim o günleri,
Hiç mi hiç unutamýyorum.

Bunlar bizim çocuklarýmýz.
Bizim topraðýn insanlarý.
Hala, karanlýk, baðnaz kafalarýn,
Kölesi olmuþlar.
Onlarýn çýrpýnýþlarýný,
Sessiz çýðlýklarýný unutamýyorum.
Unutamýyorum…

Yusuf Yýlmaz


Sosyal Medyada Paylaşın: