nasýl oldu anlamadým,
ayrýlýðýn ilk kavþaðýndan
sol’umu kontrol edip
dönmüþtüm yalnýzlýða
yol boþ
ve ýssýzdý
kalbine gideceðine dair hiçbir tabela yoktu yol boyu
dalgýndým ama beni sarhoþ edecek kadar da dolu deðildi..içtiðim anýlar
belki bu yüzden ehemmiyet göstermedim
beni kendime baðlayacak bir emniyetin, iðreti kemerine
ya da
gerek duymadým
yalnýzlýðýn emniyet þeridine
ta ki,
sisli bakýþlarýn için’e dalana dek
üstelik,
yol üstünde duba diye koyduðun ellerin
çarpmanýn þiddetiyle olsa gerek
daðýlmýþtý saða
en çok da
soluma
gözlerimi ilk açtýðýmda
kalbinin acilindeydim
ve yaralý ellerinle
ilk müdaheleyi ederken
dur dedim
ben neredeyim,,
güldün,
kalbimdesin
ve kazayý sordum peþinden
nasýl oldu diye
dedin ki,
yoðun bakýmdasýn
pes etme,,
nasýl oldu anlamadým
fakat,
senden öncesini hiç hatýrlamadým..