Gece uzun, Ellerim de bir yýðýn yorgunluk birikti. Eski cümleleri ezberliyorum, Bir kaç yaðmur damlasý çarpýyor yüzüme. Þiir yazmýyorum ki su içiyorum denizden. Ve öylece bekliyorum sabahý. Uyanýrsam güneþe el sallayacaðým, Ve öpeceðim papatyalarý kasýklarýndan.
Hem ben ne zaman ölmeyi düþünsem bu aralar, Avuçlarým üþüyor anne. Herþeyden az var senin hiç olmadýðýn kadar. Ve paslý bir tenekenin için’de kaldý dün, ve yaþanan anýlar. Þimdi nasýl aklanýr bu yalnýzlýk Þiire ihanet bu!
Yazmamalýydým biliyorum göðüs aðrýmý Bir yaðmur tanesi kadar ýslak ellerimle derimin üstüne. Ve gökyüzü gürlüyor Göðsümde binlerce karýnca sürüsü.
Yanýlmýyorsam, bir gül þöyle sesleniyordu yaðmura
Üþüyorum!
Ve susmak diyorum mira! Herþeye, en güzeli...
Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özge Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.