NEYDİK NE OLDUK

Ýki kiþilik yaþadýk aþkýmýzý,
Sen ve ben.
Ýlkleri yaþadýk birbirimizde,
Yüzdük sevda denizinde.
Çakýl taþlarýndandý evimiz,
Midye kabuklarý olmuþtu çardaðýmýz.
Çiçekler süslüyordu penceremizi.
Bitmek bilmezdi hayallerimiz...
Yarýnlarý süsleyen,
Az þeyle yetinir,mutlu olurduk.
Yeminler ederdik,geleceðe dair...
Ellerimiz ayrýlmamacasýna kenetlenirdi,
Parmaklarýmýzýn izi kalýrdý birbirinde...
Harçlýðýmýzdan biriktirdiðimiz parayla,
Takardýk aramýzda söz yüzüðünü,
Keserdik kurdelasýný biz...ikimiz...
Perçinlerdik böylece,mutluluðumuzu.
Kovalardý günler günleri,
Yaklaþýrdýk vuslata adým adým,
Adý konmamýþ bir sevdaydý,
Yaþýyorduk,çýlgýnlar gibi doyasýya...
Çocukluk aþký,dense de adýna,
Saf,masum,dupduru...
Her türlü yalandan,riyadan uzak,
Yoktu bu iliþkide tuzak.
Seviyorduk birbirimizi,nedensiz.
Kalsak da kimsesiz,
Yolumuz,gönlümüz bir,
Ayrýlmayýz,ayrýlamayýz biz.
Böyle düþünüyorduk o yýllarýmýzda...
Geçti yýllar,büyüdük mü ne,
Geldi aklýmýz baþýmýza.
Ýþte o zaman,gölge düþtü sevgimize.
Düzeyli birliktelik koyduk adýný.
Tükenmiþti sevgiler,ayrýlmýþtý eller.
Ne yaparsan yap,birleþmiyor gönüller...




Refik
22 . 12 . 2017
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: