vazgeçersin sonunda
tutunamadýklarýn daðýlýr gider ardýn sýra
aynalarda asýlý duran bakýþlarýný kaldýrýp
bakarsýn tanýmsýzlýðýna
yüzünden,
düþ diye düþen bin parçayla birlikte
düþersin
dýþýndan..içindeki kara suyun dibine
duvarlarla dedikodunu yapmaktansa ..gýyabýnda
pencereyi açar
bakarsýn
boþluða
boþlukta dolu dolu yaþayan saçma sapan insanlara
kalabalýklardan bir ses
uðultuyu aþýp
anlama bürünür kulaklarýnda
bir bakýþtýr o an
pencerene konan
küllerin üzerine çýkar
yarým kalmýþ bir hissin son’ucunda
rüzgara emanet
ha gayret
gerçeðe giden kaç düþ kýrýldý
kaç kalbin ahý var boyunda
ve kaç göz renginden..iz
sürülmüþ
siyahýmda
tanrým
baþka bir yüz bulamadým suretime
bu bir iyilikse eðer
kýymeti yok kuluna
ama inanmak diye bir lütfu kalbe bahþeden sensin
ve lütfen
kalbe kalp olana da bahþet’sen
desem
haddi aþar mýyým bilmem
bir ben izinin
yüzü suyu hürmetine
dert
ve o derde
derman ver kudretinden
ya da
sýna beni yine
bu defa
söz bu defa
da
bir ben kalacaðým..aynalarda