Sabrým yerinde durmayan bir çocuk. Ne tutmak mümkün ne de salmak. Tuttukça tutuluyorum kilitleniyorum. Saldýkça bir þeyleri, kayboluyorum. Bu çocuk yerinde durmalý mý? Yoksa ellerimi býrakýp kaçmalý mý? Yahut büyütmeliyim bu çocuðu. Yoksa hep kaybedeceðim onu. Ey sabrým, biraz daha dayan, Ölüm bir devadýr sen de ona dayan. Coþkularýn ve durgunluklarýn hepsi geçer, Ne hep tutuklusun ne de özgür bir kader. Durgunluða þaþma, coþkuya kanma! Hep sessiz hep bir hüzün deðil hayat; Durgun sular, elbet bir yere çýkar...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zeynep Zuhal Kılınç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.