Tutunduklarım

annem bana siyah dallý entarisini býraktý
eteðine tutundum büyümekten vazgeçmek adýna
böyle böyle kanýksadým mezar topraðýný sulamak adetini

babam havyasýný býraktý, niþadýrýný, tuz ruhunu
çocukluðumu teneke bir kutuya lehimlerim sandým, olmadý
kapýmý yitirdiðim o rüyayý kýrkbeþ yýldýr atamadým uykularýmdan

Yakut, dikenlerini boynunda götürdüðü gülünü býraktý bana
hiçbir bahçeye yanaþamaz oldum o günden bu yana
hiçbir sessizlik canýmý yakmadý bir çiçekçi vitrini kadar

Silivri ah, dudaklarýma deðemeden yýrtýlmýþ kahkaham
fýrýn kapaðýndan sahile savrulan ekmek þaþkýnlýðýnda
cami avlusunda þiir okumalar, çay evi taburesinde uyumalar býraktý

göðüs kafesime her ikindi tekrar tekrar indirdiðim satýrlar(*) býraktýlar
þiirin sadýk yiðitleri: Bünyamin, Cafer Hoca ve Adem; kýrýlgan rüzgar güllerim
atamam sýrtýmdan kibirimi, tutanamam diz baðlarýma, varamam yamaçlarýna

debelenip iþte böyle
gölgeleriyle
kendimi onlardan sayarým
01.12.2015 - Çorlu
(*)

“yarasýný yâr bilenler katýlsýn bize” Bünyamin Durali

“- Bitti mi kahven? (Azrail sorar)” Cafer Ünal

“yol’un terk ettiði yolcu” Adem Akýncýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın: